Regelmatig verschijnen er boeken over ervaringen tijdens en na een heftige burn-out. Het moment waarop een leven drastisch tot stilstand kan komen en hoe het dan daarna gaat, is kennelijk een geliefd onderwerp om over te schrijven. Ik lees zinnen als ‘Ik moest eerst alles kwijtraken voordat ik ontdekte dat ik naar binnen moest keren’en ‘Het is het beste wat me ooit is overkomen’. Er wordt geschreven over een crisis als aanleiding om écht stil te staan bij wie je bent en hoe je je leven niet langer wilt lijden. Er wordt verhaald over het proces daarna, vol interessante kleine stappen en grote inzichten om het leven opnieuw te leren leven en leiden. Een burn-out als ‘life-changing event’ is op zichzelf al het delen waard. Zeker als ie achter de rug is en het weer goed gaat, nee, eigenlijk: beter dan ooit tevoren. Achteraf is zo’n periode iets om dankbaar op terug te kijken.
Ik vind het fijn en knap, wanneer mensen, eenmaal opgeklommen uit het diepe dal, kunnen zeggen dat ze nu beter contact hebben met zichzelf en de wereld om hen heen. Maar ik word er ook onrustig van. Kan er dan alleen verandering optreden als je zó diep gaat? Is het slechts mogelijk om vol te leven omdát alles ook een keer goed is misgegaan? En ben ik als lezer dan niet verplicht om alle adviezen en waarschuwingen bloedserieus te nemen, vóórdat het bij mij ook een keer fout loopt? Doe ik wel genoeg om nu-niet-en-nooit-niet in een diepe crisis of burn-out terecht te komen?
Ik word er niet alleen onrustig van, ik raak er ook een beetje van in de stress.
Die uitwerking is vast niet wat de schrijvers van deze boeken voor ogen hebben gehad. Ik vermoed dat de belangrijkste drijfveer voor het delen van hun verhaal eerder de helende werking van het schrijfproces op zich is geweest. Door te schrijven over hun ervaringen, te zoeken naar de juiste woorden, een verhaal te maken van die brij aan ervaringen, kortom: door er nog eens helemaal in te duiken, hebben zij hun crisis af kunnen sluiten, er letterlijk een plek aan gegeven, met letters en woorden.
Schrijven is meestal geen snel proces. Schrijven dwingt je tot bedachtzaamheid, tot weloverwogen formuleren. Schrijven daagt je uit precies te zijn in wat je gevoeld, gedacht, ervaren hebt. Schrijven helpt om te ontrafelen hoe het bij jou allemaal werkt. Het is in eerste instantie een manier om eerlijk naar jezelf te zijn, je expliciet uit te drukken en te reflecteren op je ervaringen. De vertraging in het schrijfproces vormt een belangrijk tegenwicht voor de snelheid en overprikkeling van de buitenwereld, zo blijkt uit veel onderzoek. Door te schrijven ontwikkel je jezelf. Dat gun ik iedereen, in een crisis of niet.
Heb je zin in vertragende verdieping op thema’s die jou op dit moment bezighouden? Wil je die met een andere blik en nieuwe energie tegemoet treden? Kijk dan eens of je wilt aansluiten bij de inspirerende bijeenkomsten van ‘Schrijven aan je ontwikkeling’.
Carolien Vink